Amper zestien jaar was Kat Kerkhofs toen ze haar vader verloor. Hoe ging Kat als tienermeisje om met het overlijden van haar vader? Kon ze haar verdriet een plaats geven?

“Ik was net samen met Dries, en ik was omringd door een hechte groep vrienden. Dáár richtte ik me op: plezier maken, uitgaan. Het huis uit, de wereld in.” Hoe reageerde ze thuis op haar gedrag?

“Mijn zus en mijn moeder waarschuwden me: ik moest daarmee uitkijken, want verdriet gaat altijd in de achtervolging. De beruchte backlash!” vertelt Kat Kerkhofs in Humo. Al werd één ding al snel duidelijk…

“Maar die is er nooit gekomen”, blikt Kat Kerkhofs terug in Humo. We zijn nu twintig jaar verder en als Kat het nu allemaal analyseert, dan vindt ze vooral dat ze zichzelf de voorbije jaren heeft beschermd.

“Ik heb veel herinneringen afgeweerd – omdat ze met te veel verdriet zouden komen. Was het Lyn die dit verhaal vertelde, dan zou het met huilen en veel emotie zijn. Terwijl het bij mij…” En dan komt Kat Kerkhofs met een opvallende bekentenis…

“Terwijl het bij mij allemaal wat klinischer klinkt. Soms voel ik me daardoor een béétje abnormaal”, geeft Kat Kerkhofs toe in gesprek met Humo.