Hoewel ze in haar job als journaliste vaak met leed en miserie geconfronteerd wordt, zijn er weinig zaken waar Hannelore Simoens écht boos van wordt. Ze wordt dan ook nooit kwaad op mensen die haar pijn doen, maar wel op mensen die haar dierbaren kwetsen.

“Dan voel ik iets in me kolken dat verder gaat dan verontwaardiging: het is agressie”, meent ze. “In geen enkele andere context heb ik dat”, klinkt het in Humo. Al blijkt al snel dat dat laatste niet helemaal waar is.

“Ik ben een expert in road rage: ‘Rijd nu verdomme dóór, eikel!’ of ‘Fuck toch off met die lelijke dure bak van je!’”, bekent Hannelore aan Humo. “En als er in Brussel zo’n farse ket met een omgebouwde auto me aan het verkeerslicht uitdaagt, vind ik het heel leuk om sneller te vertrekken, om vervolgens traag en treiterig voor hem te gaan rijden”, lacht ze. Voor al die verkeersagressie heeft ze bovendien een merkwaardig alibi: “Ik heb dat foeteren nodig om rust te vinden. Want vervolgens stap ik helemaal zen uit m’n auto.”