Als Meyrem Almaci echt tot rust wil komen, doet ze dat in de bomen, zo hoog mogelijk in de kruin. In Primo legt ze uit waar die bijzondere drang vandaan komt.

Als kind al klom ze vanuit haar slaapkamer via het dakraam het dak op. “Zo had ik een ongestoord uitzicht”, blikt ze terug op haar jeugd. En soms kroop ik twee verdiepingen naar beneden. Mijn vader werd helemaal zot.”

In haar vroege jeugd, wanneer ze haar zomervakanties in haar geboortedorp in Turkije doorbracht, klom ze vaak in de grote oude jeneverboom.

Meyrem stamt uit een gezin met elf kindjes, waarvan er helaas twee overleden voor zij geboren werd. “Aan uitdroging en wiegendood”, treurt ze in Primo. “Na mij zijn er nog drie kindjes gekomen.”

Zij was bij uitstek de grootste rebel in het gezin. “Mijn ouders hebben zich veel zorgen om mij gemaakt. En daar heb ik me lange tijd schuldig over gevoeld”, geeft ze grif toe.