Volgens Herman Brusselmans was de bevalling van zijn zoontje een fluitje van een cent. “Lena wilde zelfs geen ruggenprik”, vertelt hij openhartig aan Story.
“Mijn hele lijf wou die zwangerschapsvergiftiging en de baby er gewoon uit, denk ik. Bevallen voelde ook niet zo pijnlijk”, aldus Lena.
Herman zelf bleef gelukkig de ganse tijd kalm. “Ik vroeg me wel de hele tijd af hoe ons kindje eruit zou zien. Op de echo leek het of hij een enorme neus had. Ik had me al op het ergste voorbereid, maar toen zag ik Roman en dacht: godverdomme, het is een schoontje!”, zo bekent de schrijver aan Story.
“Die eerste dagen in het ziekenhuis word je wel een beetje geleefd. Pas toen Roman thuis was, werd ik overvallen door het gevoel: fuck, ik ben vader! Mijn leven is nu helemaal anders”, onthult Herman.
De eerste maand was supermakkelijk voor het koppel want kleine Roman had nog geen last van koemelkallergie, was heel rustig en sliep goed door. Ze merkten amper dat hij er was. Gelukkig maar, want ze stonden toen net op verhuizen.
